Faik Baysal
(1 Aralık 1922 9 Aralık 2002): Şair, yazar. İstanbul’da doğdu. Ailesi Romanya’dan göç etti. Çocukluğu Adapazarı’nda büyükbabasının yanında geçti. İstanbul Kadıköy Saint Joseph Lisesini ve İ.Ü. Edebiyat Fakültesi Fransız Dili ve Edebiyatı Bölümünü bitirdi (1942). Pertevniyal Lisesinde Fransızca öğretmenliği (1944- 1949), Yataklı Vagonlar Şirketinde mütercimlik (1954-1959), Ankara Radyosunda spikerlik yaptı. Yeni İstanbul gazetesi ve Meydan-Larousse Ansiklopedisi’nin yayınında çalıştı. İstanbul’da öldü. Mezarı Merkez Efendi’dedir.İlk şiiri ’Tahta At’ Gündüz dergisinde çıktı (Temmuz 1936). Sonra Servetifünûn-Uyanış, Büyük Doğu, Varlık, Hisar dergilerinde şiir ve hikâyeleri yayınlandı. Gazetelerde romanları tefrika edildi. Faik Baysal, hikâye ve romanlarının konularını çocukluğunu geçirdiği Adapazarı ve çevresi ile İstanbul’un kenar semtlerinden alır. Tasvirî anlatımlarında gerçekçidir. Zaman zaman tekrara düştüğü görülür.
Şiirleri: İlk Defa (1957), Uyyy (1986), Beyaz Şiirler (1990), Ayın Ucunda (Seçme şiirleri, 1994). Hikâyeleri: Perşembe Adası (1955), Sancı Meydanı (1968), Babasının Oğlu (1977), Nuni (1985), Militan (1986), Tota (1991), Güller Kanıyordu (1992), Ilgaz Teyze Öldü (1993), Kırmızı Sardunya (Perşembe Adası ve Sancı Meydanı birlikte, 1997), Elleri Sesimin Rengindeydi (1999), Terlikler (1998), Beni Bırakma Doktor (2000). Romanları: Sarduvan (1944; ilk baskıda sakıncalı bulunup çıkarılan 100 sayfalık kısmın eklenmesiyle yeni basımı, 1993), Rezil Dünya (1955), Drina’da Son Gün (1972), Ateşi Yakanlar (1996), Voli (1998), Madam Bambu (2002).
Çevirileri de vardır.
İLGİLİ ÖYKÜLER
