Şükrü Elçin
(1912 - 2008): Yazar, şair, halkıyatçı. Florina’da (Yunanistan) doğdu. İ.Ü. Edebiyat Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümünü ve İstanbul Yüksek Öğretmen Okulunu bitirdi (1939). Çeşitli lise ve yüksek okullarda öğretmenlik yaptı. A.Ü. Dil ve tarih Coğrafya Fakültesine asistan olarak girdi. 1949’da doktor, 1962’de doçent oldu. Profesörlüğe yükseldi. Hacettepe Üniversitesinde ders verdi; Türk Dili ve Edebiyatı Bölümünün başkanlığını yaptı (1969).Edebiyat dünyasına şiirle girdi. Türk Halk Edebiyatı hakkındaki çalışmaları ile tanınır. Halk hikâyeleri, âşıklar, seyirlik köy oyunları, âdet ve gelenekler, atasözleri, çocuk oyunları, bilmeceler üzerine eserler verdi. Bazı yazılarında Çelenklioğlu, Murat Elçin, Terzioğlu, Arı, Macit Demir, Ş. E. imzalarını da kullanmıştır.
Şiirleri: Şair Bozuntuları (Niyazi Hicran [Damla] ile, 1932), Yirmidört (1944), Adalara Destanlar (1978), Bana Bir Resim Getirdiler (2001). Araştırmaları: Kerem ile Aslı Hikâyesi (1949), Hikâyeler (A. Gündüz Akıncı ile, 1949), Deli Dumrul (T. Oğuzkan ile, 1963), Anadolu Köy Ortaoyunları-Köy Tiyatrosu (1964), Türk Bilmeceleri (1970), Çocuklarımıza Şiirler (Güldeste, 1974), Ali Ufkî-Mecmûa-i Saz ü Söz (1976), Türkçülük ve Milliyetçilik (1978), Halk Edebiyatına Giriş (1981; gen. bs., Halk Edebiyatı Araştırmaları 2 cilt, 1988; tek cilt, 1997), Şiirle Selâm (Antoloji, 1984), Ölümünün 25. Yılında Yahya Kemal Beyatlı (Muhtar Tevfikoğlu ve Sadık Kemal Tural ile, 1983), Gevherî Divanı (1984), Folklor ve Halk Edebiyatının Millî Birliğin Oluşmasındaki Yeri (1986), Âşık Ömer (1987), Yeni Türk Nesri Antolojisi (M. Tevfikoğlu ile, 1987), Akdeniz’de ve Cezayir’de Türk Halk Şairleri (1988), Türkiye Türkçesinde Maniler (1990), Türkiye Türkçesinde Ağıtlar (1990), Hasanü’l-Şükrî’nin Veysel Karanî Hikâyeleri (1993), Türk Edebiyatında Tabiat (1993), Hikâye’den Hatırat’a (1998).
İLGİLİ ÖYKÜLER
