Emre Kongar

(13 Ekim 1941- ): Yazar. İstanbul’da doğdu. Tam adı Reşit Emre Kongar’dır. İlk, orta ve liseyi Şişli Terakki Lisesinde okudu (1959). Siyasal Bilgiler Fakültesi Maliye ve İktisat Bölümü bitirdi (1963). 1964 yılında Birleşmiş Milletler bursu ile sosyal bilimler eğitimi için Birleşik Amerika’ya gitti. 1966 yılında Michigan Üniversitesi, Sosyal Çalışma Yüksek Okulundan mastır unvanıyla mezun oldu. Aynı yıl Türkiye’ye döndü. Hacettepe Üniversitesine öğretim görevlisi olarak girdi. 1968 yılında üniversite bünyesinde Sosyal Çalışma Yüksek Okulunu kurdu. 1969’da sosyal bilimler alanında "İzmir’de Kentsel Aile" adlı tezi ile doktor, 1976’da "Toplumsal Değişme Kuramları" teziyle doçent, 1981’de "Atatürk ve Devrim Kuramları" takdim teziyle profesör oldu. 1978-1981 yılları arasında Dil ve Tarih Coğrafya Fakültesinde tiyatro kürsüsünde Sanat Sosyolojisi dersleri verdi. 15 Şubat 1983 tarihinde askerî rejimin üniversitedeki uygulamalarını protesto için üniversiteden istifa etti.

1983-1987 tarihleri arasında Hürriyet gazetesinde danışmanlık yaptı. 1987’de Kamuoyu Araştırma Anonim Şirketini (KAMAR) kurdu. 1991-995 yılları arasında Kültür Bakanlığı müsteşarlığı yaptı. 1996’da Hacettepe Üniversitesi Sosyoloji Bölümüne profesör olarak geri döndü. 1997’de Yıldız Teknik Üniversitesi İktisadî ve İdarî Bilimler Fakültesi öğretim üyeliğine geçti. 2000’de emekliye ayrıldı. 2001’de Cumhuriyet gazetesi yayın kurulu danışmanı oldu. Aynı gazetede köşe yazmaktadır.

Romanı: Hocaefendi’nin Sandukası (1989). Araştırmaları: Türkiye’nin Toplumsal Yapısı (1976; 21. Yüzyılda Türkiye-2000’li Yıllarda Türkiye’nin Toplumsal Yapısı adıyla, 1998), Toplumsal Değişme Kuramları ve Türkiye Gerçeği (1979), (1998), Atatürk ve Devrim Kuramları (1981), Türk Toplum Bilimcileri (1982), Devrim Tarihi ve Toplum Bilim Açısından Atatürk (1983), Atatürk Üzerine (1983), Türkiye Üzerine Araştırmalar (1986), 12 Eylül ve Sonrası (1987), 12 Eylül Kültürü (1993). Hatıraları: Ben Müsteşarken (1995). Mektupları: Kızlarıma Mektuplar (2001). Monografisi: Cavit Orhan Tütengil (1982).