Giorgio de Chirico
10 Temmuz 1888 tarihinde Yunanistan’da İtalyan bir ailenin çocuğu olarak doğdu. Nepo adıyla da bilinmektedir. Yunanistan ve Floransa’da sanat eğitimi aldı. Daha sonra 1906 yılında Münih Güzel Sanatlar Akademisinde sanat öğretimi görmeye başladı. Buradaki eğitimi sırasında Alman filozoflar Nietzsche ve Schopenhauer’in eserlerini okudu. 1909 yılında İtalya’ya döndü, önce Milano şehrine, ardından da Floransa’ya yerleşti. Floransa’da “fizikötesi şehir meydanı” serilerine imza atmaya başladı. Paris'te düzenlediği sergiler, ressam Pablo Picasso ve Guillaume Apollinaire tarafından fark edildi, aynı dönemde resimleri de satılmaya başladı. Birinci Dünya Savaşı sırasında İtalya’ya döndü; eserleri, savaştan sonra tüm Avrupa’da sergilenmeye başlandı. 1928’de ise New York ve Londra’da sergiler açtı ve 1930 yılında, ömür boyunca evli kalacağı ikinci eşi Isabella Pakszwer Far ile evlendi.
1909-1919 arasında imza attığı “fizikötesi dönem” eserleriyle ve yarattığı duygu atmosferiyle tanındı. Bu dönemin başlarında, İtalya’nın yarattığı etkiyle, parlak Akdeniz güneşiyle yıkanan kent manzaralarını konu aldı. Sonraları ise tıkışık depolarda yer alan manken benzeri figürleri konu edindi. Sonraki yıllarda metafizik konuları resmetmekten vazgeçerek daha gerçekçi bir resim anlayışına yönelse de bu dönemde yaptığı resimler, eskisi kadar başarılı bulunmadı.
Yazar Guillaume Apollinaire, gerçeküstücü ressamlarla tanışmasını sağladı. Ressam Yves Tanguy, Chrico’nun bir tablosunu galeride gördüğünde çok etkilendiğini anlattı ve o güne kadar eline hiç fırça almamasına rağmen, resim yapmaya karar verdiğini belirtti. Max Ernst, Salvador Dali, René Magritte, ve Philip Guston gibi sanatçılar, Chirico’dan etkilendiklerini belirtti. İtalyan film yönetmeni Michelangelo Antonioni da Chirico'dan etkilendiğini belirten sanatçılar arasındadır.
1925'te “Fiziköteci Hebdomeros” adlı bir roman yayımladı. Kardeşi Andrea de Chirico, Alberto Savinio adıyla tanınan bir ressam ve yazardı.
20 Kasım 1978’de, Roma’da 90 yaşında vefat etti.