İbn Haldun
İbn Haldun (1332 - 1406)
14. yüzyılın büyük Arap tarihçisi İbn Haldun Doğu’da ve Batı’da ilk tarih filozofu, hatta bazen sosyolojinin habercisi olarak tanınmıştır. Arapça’dan Latince’ye eserlerin çevrilmesi hareketi zayıfladığı için ibn Haldun’un düşünceleri Avrupa’ya oldukça geç, 19. yüzyıl ortasında girdi. Fırtınalı hayatını Umumi tarihine ek olarak yazdığı kısımdan öğreniyoruz. Tunus’ta 1332’de (H. 732) doğan İbn Haldun Hadramut’tan İspanya’ya göçmüş çok eski bir aileden geliyordu. 12. yüzyılda İspanya’nın Üçüncü Ferdinand tarafından zaptından sonra İbn Haldun’un ailesi Tunus’a sığındı ve filozof Kuzey Afrika’nın bu en önemli şehrinde doğdu.
İbn Haldun Ebu’ Abdullah M. al-Ansari’den ders aldı. Erkenden bilginlerin meclisine girdi. Bir seyahatte Fas Emiri Ebu İnan’ın veziri oldu. Kendisini kıskanan memurların iftiraları yüzünden hapsedildi. Bu emirin ölümünden sonra yerine geçen, onu serbest bıraktı ve ona umumi katipliğini verdi. Fakat bu da uzun sürmedi ve kabilelerin isyanı üzerine emir, iktidarı kaybetti. Memleketin siyasal hayatından rahatsız olan İbn Haldun Endülüs’e gitmek için izin aldı. O zaman onu Gırnata emiri Abdullah b. Ahmer’in sarayında görüyoruz (1364). Gırnata, İspanya’da İslam devletinin son sığınağıydı. Tarihçi İbn al-Hatib orada vezirdi. İbn Haldun, orada tarihi çalışmaları için en elverişli ortamı buldu. Abdulah onu Kastil kralına elçi olarak gönderdi. İbn Haldun ile İbn Hatib arasında içten rekabet birinciyi Gırnata’dan ayrılmaya ve Becaye emiri Abu Abdullah’ın devletini kabule mecbur etti. Bu memlekette vezir oldu. Becaye ile Constantin arasındaki gerginliklerin halli ile uğraştı ve siyasi hayatın devamlı huzursuzluğu onu yeniden memleketi bırakmaya ve Telemsan’da bilimsel çalışmaları için yerleşmeye zorladı. Fakat siyasal hırsı ve yönetme yeteneğinden faydalanmak için çağıranların çokluğu onu tekrar faal hayata soktu. Telemsan sultanı Ebu Hamu onu sınırlarını koruyan kabilelerin başkanı tayin etti. O sırda İbn Haldun’un askerlik görevinde görüyoruz: Bu ona sahra halkını tanıma ve göçebeler hakkında derin tetkikler yapma imkanını verdi. Tarih felsefesinin önemli bir kısmını bu tecrübelerden çıkaracaktır.
Tunus’ta Beni Hafs, Cezayir’de Beni Abd-el-Vaad, Fas’ta Beni Merini hanedanları vardı. Fakat gerçekte her şehirde ayrı bir hükümet olup sahra da hiçbir güce bağlı değildi. Hanedanlar arasında savaş, şehirlerin güvensizliği, kervanlar ve köylerin kabileler tarafından yağma edilmesi onları istikrarlı bir hayatta bırakmıyordu. İbn Haldun Kuzey Afrika’dan yeise düştü ve Endülüs’e dönmek istedi. Fakat Gırnata emirinin iyi karşılamasına rağmen onun hakkında Ebu Hamu’nun casusudur şeklinde yapılan dedikodular onu yeniden Ebu Hamu’yu aramaya mecbur etti. 47 yaşındaydı. Devamlı okumaları ve siyasi tecrübeleri ile büyük bir bilgi biriktirmişti. Bundan sonra siyasi hayatı bırakmaya ve kendi deyimiyle "yeni bir bilim"i yazmaya karar verdi. Bu suretle Umumi Tarihi’nin başı olan Mukaddime’yi (Prolegomenes) yazdı ve onu kütüphanesinde tamamlamak için Tunus’a yerleşti. Tunus sultanı bu önemli eseri yazılmasıyla çok ilgilendi. Eserini sultana ithaf etti ve yazma nüshayı kütüphaneye verdi. Ve İbn Haldun hacca gitti. Dönüşünde hayranlıkla karşılandığı Mısır’a yerleşti. El-Ezher’de ders verdi ve Kadi-ül-Kudat (kadıların kadısı) tayin edildi. Bazı hoşnutsuzluklara rağmen hukuki reformlar yaptı ve küçük bir aralıktan sonra yeniden aynı işe tayin edilerek ölümüne kadar kaldı. Timurlenk Bayezit’i yendikten sonra Mısır’ı zapta kalkmıştı. Melik Nasır tehlikeyi atlatmak için İbn Haldun’u Şam’a elçi olarak gönderdi. Gerçekten bu görev Mısır’ı istiladan kurtardı.
İbn Haldun büyük Arap tarihçilerinden. En önemli eseri de Mukaddime’dir. Orada onu modern tarih filozoflarına ve sosyologlara yaklaştıran bir tarih kuramı yaptı. Mukaddime önce Paris’te Quatremere tarafından, Kahire’de (Bulak) Mustafa Fethi tarafından bastırıldı. İlk çeviriler, Türkiye’de Pirizade, Cevdet Paşa tarafından yapıldı. 18. yüzyıla kadar Batı, bu filozofu tanımıyordu. 19. yüzyıl başında Sylvestre de Sacy onun önemini gördü. Garcin de Tassy İbn Haldun’un eserinden birkaç bölümü çevirdi. Quatremere eseri Prolegomenes adıyla yayınlamıştı. Özet halinde Fransızca’ya çevirdi. Fakat bitiremedi. İlk defa tam çevirisini Baron de Slane yaptı (1862-1886). O zamandan beri batı memleketlerinde İbn Haldun’dan çok bahsedilmektedir.
