Fazıl Ahmet Aykaç
(1884-1967)
Şair ve yazar. İstanbul’da doğdu. İlköğrenimini Nümûne-i Terakki Mektebi’nde yaptı. Gümüşhane Rüştiyesi ile Musul İdâdîsi’ni bitirdi. İstanbul’da Fransız Lisesi’nden mezun olduktan sonra Paris Siyasî İlimler Fakültesi’nden mezun oldu. Arapça ve Farsça öğrendi. Fransızca, Türk edebiyatı ve pedagoji öğretmenliği, Elâzığ milletvekilliği yaptı (1927-1938). İstanbul’da öldü.
Fecr-i Âti edebî topluluğunun üyelerindendi. 1908′den sonra çeşitli dergi ve gazetelerde türlü konularda makaleler, mizahî yazılar yazdı. Tanin gazetesinde neşrettiği mizahî şiirleri onu mizah edebiyatımızın ustaları arasına kattı. Şiirlerinde Dîvan şairlerinin üslûp ve tekniğinden faydalandı.
Eserleri:
1. Dîvançe-i Fâzıl (1913, şiirler), 2. Harman Sonu (1919, şiirler), 3. Kırpıntı (1924), 4. Şeytan Diyor Ki (1927, sohbet, makale vs.), 5. Tarih Dersi (1928).
